Historia.

I wojna światowa spowodowala, że w powiecie rawskim znalazło się wiele osieroconych dzieci. Losem sierot zajęło się Zrzeszenie Okolicznych Ziemianek. Z ich inicjatywy w 1914r. została założona ochronka. Prezeską tego zgromadzenia została pani Zdziarska z Łęgonic. Ochronka nie posiadała własnego lokalu. Pierwsza jej siedziba znajdowała się w starej owczarni - 14 km od Rawy Mazowieckiej we wsi Zagórze, której właścicielem byla dziedziczka okolicznych terenów pani Rumacka. Trwająca wojna przyczyniła się do zwiększenia w ochronce liczby sierot wojennych i społecznych, dlatego postanowiono umieszczać dzieci w wieku 12-14 lat w rodzinach wiejskich. Chłopi traktowali podopiecznych jak tanią siłe roboczą. Złe warunki bytowe i bezwzględny wyzysk ze strony chlopów doprowadziły do tego, ze zaczęto szukać lepszej i bardziej humanitarnej opieki nad sierotami. Na początku 1917 roku za pośrednictwem pani Zdziarskiej ksiądz Kanonik Laskowski, proboszcz z Rawy Mazowieckiej zwrócił się z prośbą do Matki Generalnej Ludwiki Gasiorowskiej ze Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej w Nowym Mieście nad Pilicą o objęcie opieką sierot. Z dniem 13 marca ochronka została przejęta przez siostry zakonne i nazwana "Sierociniec". Na początku istnienia tej placówki zamieszkiwalo w niej tylko 17 dziewczynek, później liczba dzieci stale wzrastała. Większość dziewczynek wychowywanych w tym sierocincu zostało w późniejszym czasie siostrami zakonnymi i pracowały dla chwaly Bożej.

W 1938r. Sierociniec został przeniesiony do Rawy Mazowieckiej i umieszczony przy ulicy Łowickiej 5 w budynku, gdzie mieścił się Przytułek dla Starców. Warunki lokalowe jak na ówczesne czasy były tam bardzo dobre. Okres II wojny swiatowej to trudne lata dla wychowanków Sierocinca. Panujaca nedza i bieda spowodowala, iz zaczeto szukac źródel dochodu. Funkcje kierownicza tej placówki pełniła siostra Alina Wilczynska, która postanowiła nabyć maszyny do szycia: ponczoszniczą, dziewiarską i trykotarską. Dzięki temu uzyskano środki na funkcjonowanie domu. W 1945r. podczas walk wyzwoleńczych o Rawą dzieci znalazły schronienie w klasztorze O.O. Pasjonistów. Okres okupacji to lata nędzy, głodu i chorób. Po wyzwoleniu i wyłonieniu władz w mieście życie powoli zaczęło wracać do normy. Do rawskiego schroniska dla sierot zaczęto przybywać coraz więcej dzieci. Wladze miasta Rawy pomogły wyremontować budynek przy Łowickiej 5 a wychowankowie zdobywali środki finansowe zajmując się krawiectwem, dziewiarstwem. Nowopowstała tkalnia i przędzalnia również przynosiły dochody. Zycie w placówce powracało do normy. W marcu 1951r. sierociniec otrzymał nazwą Państwowego Domu Dziecka i rozpoczęli w nim pracę świeccy wychowawcy. Placówka stała się państwowa i była finansowana z budżetu państwa. Rozpoczęło się inne zycie, zmieniły się zadania i styl pracy.

W 1968r. pojawiła się nadzieja na zmianę budynku, ponieważ zajmowany dotychczas lokal był już stary i ciasny. Dzięki staraniom ówczesnej pani dyrektor Marii Urbańskiej i poparciu władz miasta wychowankowie uzyskali budynek przy ul. Łowickiej 15 (po przychodni lekarskiej). Dzieci uzyskały widny, przestronny i ciepły dom, który jest miejscem zamieszkania do dnia dzisiejszego.

Lata siedemdziesiąte przyniosły ze sobą następne zmiany. Konieczny był generalny remont budynku, gdyż uzyskany po dawnej przychodni i laźni dom wymagał wielu poprawek i zmian, które dostosowałyby budynek do potrzeb dzieci. W dniu 03.09.1976r. odbyło się otwarcie domu przy ul. Łowickiej 15. Uroczystość ta była związana z nadaniem oficjalnego aktu własnosci domu. Od tego momentu do placówki zaczęto przyjmować również chłopców i stała się ona placówką koedukacyjną.

W latach osiemdziesiątych starano się poprawić warunki lokalowe Domu poprzez remonty, przebudowy, wyposażenie pomieszczeń w odpowiedni sprzęt dla dzieci oraz reorganizacje pracy wychowawczej. Wszystkie te zabiegi poprawiły wygląd i estetykę wnętrza budynku. W miare upływu lat ubywało sierot naturalnych a zwiekszała się liczba dzieci z rodzin patologicznych. W pracy wychowawczej szczególną uwagę zwracano na zaspakajanie potrzeb emocjonalnych dzieci, zapewnienie im poczucia bezpieczenstwa, przywracanie równowagi psychicznej i przygotowania do samodzielnego życia.

Lata 90-te to okres dążenia do podnoszenia rangi domu i jego unowocześnienia a prowadzone liczne remonty bazy lokalowej wpłynęły zdecydowanie na lepszą funkcjonalność obiektu i poprawę warunków życia jego mieszkańców. Od 1 stycznia 1999 roku w związku z reformą administracyjną państwa placówka stała się jednostką organizacyjną Powiatu Rawskiego i podporządkowana jest nowej jednostce organizacyjnej tj. Powiatowemu Centrum Pomocy Rodzinie. Do końca 1999 roku Dom Dziecka funkcjonować w systemie oświaty, a od 1 stycznia 2000 roku przeniesiono dział opieki nad dzieckiem i rodziną wraz z instytucjami realizującymi te zadania do resortu pracy i polityki społecznej.

W latach 2000-2004 wykonano generalny remont budynku i jego otoczenia. Zmodernizowano pralnie, suszarnie, stołówke, kuchnie, zaplecze kuchenne wyposażając go również w nowoczesny sprzęt gastronomiczny. Urządzono aneksy kuchenne dla każdej grupy wychowawczej. Powstała pracownia komputerowa. Nastąpiła wymiana kotlowni koksowo- węglowej na olejową. Wymieniono okna. Wykonano termomodernizacje budynku. Z wnęki w kształcie litery C dobudowano świetlice rekreacyjną o powierzchni 120m2. Zaadaptowano pomieszczenia na strychu z przeznaczeniem na sypialnie dla dzieci, izolatkę, kuchnie, łazienkę i pomieszczenia biurowe. Wymieniono konstrukcje dachu, docieplono budynek, wykonano estetyczną elewację zewnętrzną. Dobudowano schody zewnętrzne. Uporzadkowano teren od strony parku, wykonano ogrodzenie, urządzono plac zabaw, boisko dla dzieci. Cały budynek osiągnął piękny efekt architektoniczny. Dzieciom i młodzieży żyje się teraz przyjemniej i wygodniej. Całe przedsięwzięcie powiodło się dzięki zaangażowaniu ówczesnej Pani dyrektor Cecylii Słodkiej i pracowników oraz przychylności władz powiatu.

Od 2007r. placówką kieruje Pan Andrzej Brodowski ,który realizuje zadania poprawy warunków dla dzieci oraz dostosowanie placówki do obowiązujących standardów opieki i wychowania. W ramach programu naprawczego i dochodzenia do standardu ( zgodnie z Rozporządzeniem MPiPS z 19.10.2007 r ) w latach 2008- 2010 wykonano niezbędne remonty i inwestycje. Wyremontowano dach -wymieniono pokrycie dachu nad starą częścią budynku, położono papę termozgrzewalną, odnowiono wszystkie pomieszczenia domu, uzupełniono i wymieniono niezbędny sprzęt, meble, tapczany dla dzieci, zmodernizowano aneksy kuchenne . Wymieniono również drzwi wewnętrzne. W 2009 r. zainstalowano kolektory słoneczne dofinansowane ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi.

Decyzją Wojewody Łódzkiego z dn. 20 grudnia 2010r. wydano Powiatowi Rawskiemu zezwolenie na prowadzenie Domu Dziecka na czas nieokreślony potwierdzając tym samym osiągnięcie standardów opieki i wychowania. W następnych latach kontynuowano prace remontowo-budowlane - wymieniono nawierzchnie chodnika położono kostkę brukową , zmodernizowano kotłownię z olejowej na gazowe co przyniosło znaczne oszczędności oraz poprawiony został stan przydomowego boiska. Wszystkie te przedsięwzięcia nie możliwe byłyby bez wsparcia zewnętrznych środków oraz pomocy ludzi dobrej woli.

Od 01.01.2012r. nasza placówka jest jednostką organizacyjną wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej - realizuje swoje zadania w ramach placówki o charakterze socjalizacyjnym,. W placówce obecnie przebywa 30 wychowanków zgodnie z obowiązującymi standardami opieki i wychowania . Istotnym elementem pracy opiekuńczo-wychowawczej jest wsparcie terapeutyczne oraz organizacja czasu wolnego. Korzystanie z nowoczesnego obiektu , właściwa diagnoza potrzeb dziecka ,pomoc opiekuńcza i edukacyjna, współpraca z rodziną i instytucjami wspierającymi rodzinę ,zapewniają dzieciom właściwy rozwój , możliwość powrotu do rodziny oraz przygotowanie do usamodzielnienia.